Posługa sakramentalna dla chorych

„Przez święte chorych namaszczenie i modlitwę kapłanów cały Kościół poleca chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, aby ich podźwignął i zbawił; a nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra Ludowi Bożemu”.

(Katechizm Kościoła Katolickiego nr 1499)

Sakrament chorych może przyjąć, nawet wielokrotnie, osoba dotknięta poważną chorobą lub znajdująca się w niebezpieczeństwie śmierci z powodu starości. 

Nie należy zwlekać z wezwaniem kapłana do osoby w poważnym niebezpieczeństwie – jeśli nawet kapłan zdąży przybyć, przy złym stanie chorego (np. jeśli utraci on przytomność) udzielenie sakramentów może się okazać utrudnione lub niemożliwe. Niewłaściwe jest także wzywanie kapłana do osób, których zgon już nastąpił – osobom zmarłym nie udziela się sakramentów.

Odwiedziny chorych z posługą sakramentalną odbywają się zwykle w I piątek i I sobotę miesiąca. Jednak zawsze, zwł. w przypadkach poważnych i nagłych, istnieje możliwość poproszenia o sakramenty dla osoby chorej w innym czasie – po uzgodnieniu terminu z duszpasterzem.

Przygotowanie osób chorych oraz mieszkania

Choroba wiąże się często z poważnymi trudnościami w codziennych czynnościach i utrzymaniu gospodarstwa domowego, dlatego poniższe uwagi należy traktować jako postulaty do spełnienia w miarę możliwości, nie zaś absolutne wymogi. Jednakże, dla zapewnienia odpowiedniej godności udzielania sakramentów oraz atmosfery modlitwy, warto wziąć pod uwagę następujące kwestie:

– dla uszanowania Najświętszego Sakramentu należy przygotować godne miejsce na stoliku, przykryte białym obrusem, z zapaloną świecą, ew. krzyż i wodę święconą

– osoby chore są zwolnione z godzinnego postu eucharystycznego, o ile jego zachowywanie powodowałoby niedogodność, jednak warto tak zaplanować czas wizyty kapłana, by nie przypadła ona równocześnie ze spożywaniem posiłku

 – jeśli chory pragnie się wyspowiadać, na ten czas domownicy muszą opuścić pomieszczenie, w którym chory przebywa, ale potem są zaproszeni do wspólnej modlitwy – w ten sposób tworzą wspólnotę Kościoła domowego